Cuba!

Hey!

It's been way too long! Januari 2011 teruggekomen uit Australië, beide een baan gezocht (en gevonden), een huis gekocht, alles op orde en toen konden we eindelijk weer! Inmiddels al weer een maand terug uit Cuba. Deze keer inclusief realitycheck, gewoon de maandag er op weer aan het werk in plaats van nog even nagenieten en dromen van een retourticket ;)

Een reisverslag bijhouden in Cuba is geen optie, Cuba kent praktisch geen internet, laat staan WiFi! Dit bleek één van de vele bijzondere kenmerken te zijn van dit land. Ik heb nog nooit een land ervaren met zo'n typisch en bijzonder straatbeeld als Cuba. We begonnen in Havana, een wereldstad met ruim 2 miljoen inwoners, maar niks doet deze grootte vermoeden als je op straat loopt. Slechts 2,8% van de bevolking heeft een auto, dus geen files of getoeter, slechts vele banen met paard en wagens en fietstaxi's. Uiteraard aangevuld met oldtimers met knallende uitlaten of oldtimers met pech langs de weg met een creatieve Cubaan boven de open geklapte motorkap. Opvallend zijn de rijen mensen op elk groot kruispunt, Cubanen die wél een auto hebben zijn namelijk verplicht om andere liftende Cubanen mee te nemen. Voor degene die minder geluk hebben volgt er na een paar uur altijd wel een lege vrachtauto om bij in de achterbak te klimmen.

Dit land kent geen reclameborden, alleen talloze borden met propaganda over het communisme, Fidel of Che Guevara. Geen winkels, en ik verwachte uiteraard geen shoppingmalls, maar gewoon géén winkels! Geen kledingzaak of supermarkt, tot op de dag van vandaag weet ik serieus niet hoe mensen aan hun spullen komen. Het communisme zorgt logischerwijs voor een gebrek aan marktwerking, dus geen internationale merken of hotels, álles is van de overheid, en dan bedoel ik ook echt álles. Al helemaal niks Amerikaans mag het land in, inclusief de Amerikanen zelf.

Via een uitgestorven snelweg vol met gaten verlaten we na een paar dagen in een huurauto Havana, dus elke Cubaan weet ons in no time te vinden voor geld, een lift of het verkopen van spullen. Cuba kent geen enkele vorm van verkeersborden dus het is soms wel handig dat een local je verteld waar je bent. We rijden eerst naar het westen richting Vinales, een prachtig gebied van groene bergen waar je kilometers door heen kunt slingeren. Vervolgens zijn we gaan duiken in de Bahia de Cochinos (de varkensbaai), bizar blauw water, een snorkel en geen toerist te bekennen, wat wil je nog meer? Via Cienfuegos zijn we naar Trinidad gereden met een lunchstop bij Toppes de Collantes met een geweldig uitzicht over de bergen. Trinidad staat niet voor niks op de lijst van UNESCO, een schattig klein mooi stadje dat voldoet aan alle kenmerken van een typisch Cubaans stadje zoals ik het mij had voorgesteld. Het felle zonlicht op de gekleurde gebouwen en kerkjes, Cubanen die rustig in de schaduw zitten en terrasjes met muziek. Toen was het tijd voor onbeperkt Mojito's drinken en bizar witte stranden op Cayo Coco, klein minpuntje hier waren de busladingen toeristen (lees: Canadezen) die zich blijkbaar allemaal schuilhouden binnen de hekken van dit soort resorts. Wij rijden verder door het échte Cuba en belanden in het doolhof, genaamd Camagüey. Ruim 300.000 inwoners, geen bewegwijzering en allemaal eenrichtingsverkeer, gelukkig weten de locals voor een paar peso's de weg ;) Daarop volgde onze eigenwijze route door de afgelegen Granma Province, wauw! Het was een enorm eind rijden naar Marea del Portillo maar de omgeving was prachtig. De bergen van de Sierra Maestra aan de ene kant en de Caribbean Sea aan de andere kant. We hebben de beachroad richting Santiago de Cuba genomen, het werd ons afgeraden gezien de kwaliteit van de weg, maar de Lonely Planet had het over de ''meest spectaculaire kustroute van de Caribbean'' oftewel we hadden duidelijk geen keus ;) Om een lang verhaal kort te maken, de weg was levensgevaarlijk, maar het heeft mooie, spannende, avontuurlijke verhalen opgeleverd en het was zeker het mooiste stuk van Cuba wat we hebben gezien! Kapotte autobanden gewisseld voor nieuwe exemplaren in Santiago en we reden door naar Guantanamo en Baracoa, wederom een geweldige route! Steile bergen, ruige kustlijn, helderblauwe zee, super! Vanuit Baracoa richting Moa, prachtige groene heuvels, palmbomen, loslopende zwijntjes en af en toe een glimp van de zee. Enige nadeel, wederom een extreem slecht wegdek, denk aan uren lang 20km per uur stuiterend over het wegdek. Wederom even bijkomen met onbeperkt Mojito's en een prachtig strand, nu bij Playa Santa Lucia. Santa Clara was de volgende bestemming, een leuke studentenstad die helemaal vol staat met beelden van Che Guevara. Onze laatste bestemming was Varadero, hier leverden we de auto in en wilden we even relaxen op het strand. Maar na 3 weken door het ''echte'' Cuba te hebben gereden konden we deze Cubaanse versie van Marmaris helaas niet meer waarderen, mensen Cuba is prachtig kom met je dikke kont eens van dat resort af ;)

Cuba is absoluut de moeite waard, als je voor het eerst buiten Europa gaat zal je Cuba als lastig ervaren, geen internet, geen navigatie, weinig en slecht eten, veel politiecontroles en chagrijnig personeel (want geloof me het communisme brengt niet bepaald efficiëntie en motivatie met zich mee), maar als je de luxe hebt om al wat landen gezien te hebben dan is Cuba juist zo ontzettend gaaf omdat het anders is. Ik heb nergens op de wereld een land gezien wat in zijn geheel zo stil is blijven staan in de tijd en zo anders is dan alle andere landen. Maar ook ben ik nog nooit met zo veel vragen naar huis gegaan, ik zal Cuba denk ik nooit helemaal begrijpen …

X