Het monster van Logarfljot

Hi,

Na Landmannalaugar, hebben we eerst weer een dagje de Ring Road gepakt. Eerste stop Seljanlandsfoss en Gljufurarbui. De eerste is een mooie hoge waterval waar je achterlangs kunt lopen en de tweede een waterval die verstopt zat in een grot. Daarna Skogafoss, een 62m hoge brede waterval, allemaal erg gaaf. Vervolgens zijn we naar Solheimajokull gelopen, een van de gletsjertongen van de ice cap Myrdalsjokull. Hieronder ligt vulkaan Katla, een actieve 30km lange vulkaan die volgens de locals, net zoals de eerder beklommen Hekla, allang over tijd is. Locals oefenen regelmatig ontsnappingsplannen want als Katla ontploft is Eykafallajokull (de vulkaan die in 2010 al het luchtverkeer plat legden) er niks bij.

Vlakbij het plaatsje Vik heb je Dyrholaey, het zuiderlijkste puntje van Ijsland met enorme steenformaties en zwarte stranden. Ook vanaf de andere kant, vanaf Reynisfjara was het een stoer gezicht. Bij de F214 zijn we landinwaarts gegaan richting Pakgil, onderdeel van het Katla Geopark, felgroen mos, lavarotsen, rivieren, top!

Vrijdag hadden we zowaar een droge en zonnige dag! De ringroad tussen Vik en Kirkjubaejarklaustur (serieus, die namen?!) is erg mooi op een zonnige dag. Aan de zeekant de Medallandssandur, kilometers levenloos zwart lavazand en landinwaarts uitzicht op de Myrdalsjokull ice cap en in de verte al de enorme Vatnajokull ice cap. Wij reden via de F206 landinwaarts richting Laki, we wisten vooraf niet of de riviercrossings te doen waren want de mensen die we aanspraken waren er allen niet recentelijk geweest, maar het ging goed. Na een kleine detour richting Fjarorargljufur, een canyon, was het 45km lavarosten stuiteren en rivieren oversteken naar Laki. De uitbarsting bij Laki in 1783 wordt gezien als de heftigste allertijden met als resultaat 135 kraters, 8 maanden aan vuur, een lavaveld van 565km2 en honderden mijoenen tonnen as en zuur die 2/3 van het vee en 1/5 van de inwoners van Ijsland doodden. De Laki krater is maar liefst 25km lang met als hoogste punt Laki (818m) en die hebben we beklommen. Wat een bizar 360 graden uitzicht, echt geweldig! De enorme lavavelden en in de verte het zicht op bij ice caps. De wind was alleen echt bizar hard, ik ben letterlijk een paar keer omgewaaid!

Volgende dag reden we naar Skaftafell NP en volgens de Lonely Planet was deze hike 'a hikers dream', dus zeg nou zelf pijn of niet dan heb je geen optie ;) Parallel aan de Skaftefellsjokull gletsjer liepen we omhoog, aardige klim maar met een super uitzicht over de gletsjer en de lagoon met ijsbergen eronder. Vervolgens blijf je hoog om via de andere kant naar beneden te gaan. Ook hier geweldige uitzichten over de andere gletsjer en de tientallen kilometers grote zwarte sandur, bizar. Door een mooie groene vallei kom je uiteindelijk bij Svartifoss, een mooie waterval die naar beneden valt over zwart lavasteen. 17 km en 6.5 uur later waren we gesloopt en weer beneden, maar hoe mooi was deze route!

Helaas was het weer na onze hike compleet omgeslagen naar nonstop regen en dikke mist. De route tussen Skaftafell en Hofn schijnt heel mooi te zijn maar wij zagen nog net het asfalt. Gelukkig waren de lagoons wel deels zichtbaar want dat is gaaf! De eerste is Fjallsarlon en de tweede Jokulsarlon, wauw! Ondanks de dikke mist erg mooi, enorme ijsblokken die vanaf de gletsjer via de lagoon naar zee drijven. Bij Jokulsarlon kon je ook het strand op, erg stoer dat contrast met het blauw witte ijs en het pikzwarte zand. Vlak na Hofn reden we door een tunnel en aan de andere kant van de berg een hele andere wereld. Een mooie groene kustroute tot aan Breiddalsvik met zonlicht, schapen en vogels. Hier gingen we landinwaarts en ook dit was verrassend mooi! Geen ruige zee of lavarotsen maar we reden tussen 2 groene bergen met gras en schapen en helemaal niemand te bekennen, zelfs de ringroad is hier nog niet geasfalteerd. We maakten uiteindelijk ook veel hoogte en het uitzicht is super!

Maandag al weer 1 jaar getrouwd! We sliepen aan het meer Logarfljot en gelukkig heeft het monster dat hier volgens de locals leeft ons met rust gelaten op onze trouwdag. Aan de oostzijde van het meer ligt het bos Hallormsstadaskogur, geen bijzonder bos op zich maar we hadden al 9 dagen niks boven kniehoogte zien groeien, laat staan zoveel bomen. De ringroad gaat vanaf hier door een enorm uitgestrekt landschap met niks of niemand te bekennen. We namen de afslag naar het Jokulsargljufur NP, met aan de zuidkant waterval Dettifoss. Europa's krachtigste waterval met 44m hoogte en 100m breedte, wat een bizarre hoeveelheid water! Jokulsargljufur NP bestaat uit een lange canyon van gemiddeld 100m diep en 500m breed. Het mooiste stuk was bij Holmatungur, zon landschap hadden we tot nu toen nog niet gezien, zo groen en ik zag zelfs een paar verdwaalde bloemetjes. Het was erg mooi, allemaal watervallen, de grote rivier door de canyon en wederom niemand te bekennen.

Via het pitoreske vissersdorpje Husavik reden we verder naar Myvatn, een uniek mooi meer in een actieve lava omgeving met veel hoogtepunten er om heen. Het gaafste was echter Krafla met het indrukwekkende lavaveld Leirhnjukur waar je door heen kon lopen, tussen de bubbelende modder en overal stoom uit de zwarte grond, stoer! Ook Viti was leuk, een 300m krater met groen-blauw water erin. Het enige nadeel van Myvatn waren de bizarre hoeveelheid vliegen die als doel hebben allemaal in je neus, oren en ogen te willen.

De laatste voor dit verhaal is Godafoss, 'Waterfall of the Gods', en die naam is niet overdreven, wat mooi was deze waterval zeg! En nu gaan we weer verder rijden want ik zie een zeldzame blauwe lucht!

X Nick & Daan