We will be back!
Blijf op de hoogte en volg Danielle
21 Augustus 2016 | Canada, Whitehorse
Hi iedereen,
De weg vanuit Alaska terug naar de Canadese grens was geasfalteerd, maar slecht, dus de vele hobbels, bobbels en wegwerkzaamheden zorgden ervoor dat het even duurden voordat we er waren. Vanaf de grens namen we de ‘Top of the World Highway’, een weg naar Dawson City die alleen open is in de zomermaanden. De naam doet de weg zeker eer aan!
Bij Dawson City kwamen we er achter dat de Dempster Highway toch weer (deels) open was! Ondanks dat we nog weinig tijd hadden wilden we hier toch nog een stukje van meepakken. We besloten door te rijden tot aan Tombstone National Park en wat een goede zet was dat, echt een prachtig park!
Toen we 's ochtends wakker werden attendeerden onze Canadese buurman ons erop dat onze linker achterband zacht was, zijn veronderstelling was dat er een klein gaatje in zat en dat de band langzaam helemaal leeg zou lopen, de grote vraag was echter hoe lang dat zal duren. Hij had een draagbaar ding mee om de band, voor nu, ieder geval weer even op te pompen. De verstandige keuze was natuurlijk om nu direct het park uit te rijden en zo snel mogelijk richting Whitehorse te gaan, we vlogen namelijk de dag erna terug naar huis en met de slechte wegen, de beperkte hoeveelheid mensen die je hier tegenkomt en de het nog beperktere aantal service stations hadden we erg weinig ruimte nog voor een tegenslag. Máár de aantrekkelijkste optie was om nog verder het park in te rijden, een laatste gave hike te lopen en te hopen op het beste want het was zo ontzettend mooi hier! Dus dat is wat we deden ;)
Hier geen oneindige dennenbomen, maar lage begroeiing door de permafrost en alles was al in mooie herfstkleuren. Wel ook hier meerdere gave bergketens en blauwe meren. We liepen de Goldensides Mountain Trail, een relatief korte maar steile trail naar een prachtplek op de top. Oneindige 360 graden uitzichten! We waren de kou spontaan vergeten.
Nu moesten we toch echt terug, we reden via de Klondike highway terug naar Whitehorse en werden nog blij verrast door een eland en een beer! Gewoon, langs de weg! We leverden de camper in met een extra 3300 kilometer op de teller, in tegenstelling tot de ‘geplande’ routen van 1900 ;)
Inmiddels zit de reis er helaas al weer op en wat was het weer gaaf! De oneindige natuur, het continu buiten zijn, de vrijheid, ik kan er geen genoeg van krijgen. En we zien Canada en Alaska dan ook zeker snel weer terug! Dat het anders was dan anders is duidelijk, waar ik vroeger op het vliegtuig kon stappen om mijn zorgen even tijdelijk in Nederland te laten werkt het nu anders. Dit verdriet, gemis, zit in mij en reist mee, zelfs helemaal naar de andere kant van de wereld ...
X Daan
De weg vanuit Alaska terug naar de Canadese grens was geasfalteerd, maar slecht, dus de vele hobbels, bobbels en wegwerkzaamheden zorgden ervoor dat het even duurden voordat we er waren. Vanaf de grens namen we de ‘Top of the World Highway’, een weg naar Dawson City die alleen open is in de zomermaanden. De naam doet de weg zeker eer aan!
Bij Dawson City kwamen we er achter dat de Dempster Highway toch weer (deels) open was! Ondanks dat we nog weinig tijd hadden wilden we hier toch nog een stukje van meepakken. We besloten door te rijden tot aan Tombstone National Park en wat een goede zet was dat, echt een prachtig park!
Toen we 's ochtends wakker werden attendeerden onze Canadese buurman ons erop dat onze linker achterband zacht was, zijn veronderstelling was dat er een klein gaatje in zat en dat de band langzaam helemaal leeg zou lopen, de grote vraag was echter hoe lang dat zal duren. Hij had een draagbaar ding mee om de band, voor nu, ieder geval weer even op te pompen. De verstandige keuze was natuurlijk om nu direct het park uit te rijden en zo snel mogelijk richting Whitehorse te gaan, we vlogen namelijk de dag erna terug naar huis en met de slechte wegen, de beperkte hoeveelheid mensen die je hier tegenkomt en de het nog beperktere aantal service stations hadden we erg weinig ruimte nog voor een tegenslag. Máár de aantrekkelijkste optie was om nog verder het park in te rijden, een laatste gave hike te lopen en te hopen op het beste want het was zo ontzettend mooi hier! Dus dat is wat we deden ;)
Hier geen oneindige dennenbomen, maar lage begroeiing door de permafrost en alles was al in mooie herfstkleuren. Wel ook hier meerdere gave bergketens en blauwe meren. We liepen de Goldensides Mountain Trail, een relatief korte maar steile trail naar een prachtplek op de top. Oneindige 360 graden uitzichten! We waren de kou spontaan vergeten.
Nu moesten we toch echt terug, we reden via de Klondike highway terug naar Whitehorse en werden nog blij verrast door een eland en een beer! Gewoon, langs de weg! We leverden de camper in met een extra 3300 kilometer op de teller, in tegenstelling tot de ‘geplande’ routen van 1900 ;)
Inmiddels zit de reis er helaas al weer op en wat was het weer gaaf! De oneindige natuur, het continu buiten zijn, de vrijheid, ik kan er geen genoeg van krijgen. En we zien Canada en Alaska dan ook zeker snel weer terug! Dat het anders was dan anders is duidelijk, waar ik vroeger op het vliegtuig kon stappen om mijn zorgen even tijdelijk in Nederland te laten werkt het nu anders. Dit verdriet, gemis, zit in mij en reist mee, zelfs helemaal naar de andere kant van de wereld ...
X Daan
-
22 Augustus 2016 - 10:20
Marjon:
Wat een prachtig verhaal weer! Tsja.. Het verdriet valt niet mee.. Hopelijk wordt het dragelijker met de tijd... -
22 Augustus 2016 - 20:33
Marleen:
Hey lieverd,
Je verhaal is weer heerlijk en ontroerend tegelijk om te lezen. Maar, ik moest wel even lachen bij je wat onverstandige beslissing over het doorrijden met een zachte band, haha! En waar je ook bent Daan, jullie genieten van het leven, ookal doet dat soms pijn. Jullie kunnen weer trots zijn op zo'n topreis!
Dikke kus -
22 Augustus 2016 - 20:48
Rita:
Wat vliegt de tijd. Zo'n reis is veel te kort, ik zou echt snel wat nieuws gaan boeken.
Helaas verdwijnt verdriet niet als jij zelf verdwijnt naar de andere kant van de wereld. Maar er komt echt een moment dat je het gemis een plekje hebt gegeven en dat het verdriet je niet meer de hele dag in beslag neemt. Vertrouw daarop en geniet verder zoveel mogelijk van het leven. Want dat is wat allebei je ouders willen dat je doet. -
22 Augustus 2016 - 22:38
Marjolijn:
Lieve Daan en Nick,
Wat heb ik genoten van jullie verslagen, al ligt er wel een soort van grijze/ verdrietige sluier overheen...
Ik heb me niet gerealiseerd dat het nú al weer gedaan is met deze reis van jullie; zó idioot snel gaat de tijd!
Veel DANK dat ik heb mogen meegenieten!
Dikke knuffel van Marjolijn. -
23 Augustus 2016 - 13:33
Ellen :
living on the edge. Alsof beren het niet spannend genoeg maken ook nog de tijd en de banden challenge aangaan haha.
Welkom thuis xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
