¡Hasta luego!
Blijf op de hoogte en volg Danielle
04 Juni 2017 | Peru, Barranca
¡Hola!
We zijn uiteindelijk een week in Huanchaco gebleven, het was niet de állerspannendste week maar we waren nog steeds ziek en we hadden hier een relax kakkerlakken vrij appartement ;)
Woensdag besloten we te vertrekken, we voelden ons nog steeds echt niet top maar we wilden nog erg graag de Cordilleras in en we hadden inmiddels nog maar een week te gaan! De Cordilleras bestaan uit de Cordillera Negra en de Cordillera Blanca. De laatste is na de Himalaya de hoogste bergketen ter wereld. Om een idee te geven, er zijn hier maar liefst 50 pieken boven de 5700m, ter vergelijking heel Noord-Amerika heeft er 3 en in Europa zijn er 0. Dus je begrijpt dat we hier echt een kijkje moesten nemen!
We reden er heen via de Cañón del Pato, vaak omschreven als één van de gevaarlijkste wegen ter wereld. Om daar te komen reden we over een verschrikkelijk slechte gravel weg, zo veel rotsen en keien. Ik liep op een gegeven moment maar voor de auto uit om steeds onder de auto te kijken hoeveel ruimte we hadden en om te hoge keien weg te gooien. Na al die klappers die we hebben gemaakt is het een klein wonder dat de onderkant nog heel is en we geen lekke band hebben gekregen. Maar goed, Cañón del Pato. De weg is sinds 2015 grotendeels geasfalteerd, maar ontzettend smal. Je slingert op een eenbaansweggetje door tientallen onverlichte tunnels, je rijdt diep in de canyon langs enorme steile rotswanden en hoog boven soms wel 1000m+ diepe ravijnen. Het advies wat we hadden gekregen is een paar keer toeteren voor elke tunnel en bocht. Er is hier bijna niemand, maar die paar auto’s die er zijn zie je anders echt niet op tijd. Het zweet stond in mijn handen, maar heerlijk weer die adrenaline, het avontuurlijk en niet te vergeten de prachtige uitzichten! Is dit echt nog Peru??
Hoe erg wij ook van hiken houden, hiken in de cordilleras laten we (al is het met tegenzin) over aan de echte diehards. Zelfs de ‘acclimatisatie hikes’ beginnen hier namelijk pas op 4000m+. Dat is de hoogte waarbij wij er al zo goed als afliggen zeg maar. Gelukkig kun je met een eigen auto ook veel moois zien, al is het op wel zijn Peruaans, rijdend over verschrikkelijke wegen. We besloten in Caraz te slapen, dit ligt namelijk ‘maar’ op 2270m in tegenstelling tot het bekendere Huaraz wat op 3091m ligt. We hadden een heerlijke bungalow geregeld omringd door enorme bergen. Qua eten en gezondheid was het wel weer lastig want de hygiëne op de lokale markt was wederom ver te zoeken. Denk aan eten veelal uitgestald op een laken op de grond, vele honden die er tussen door lopen en die we serieus er tussen hebben zien poepen, zo veel afval en rotzooi, alles onder de vliegen en uiteraard niks in de koeling. Voor als we nog twijfelden waarom we continu ziek zijn in Peru ;)
Onze eerste dag in de bergen zijn we naar Punta Winchus gereden, met 4300m één van de hoogste plekken in de Cordillera Negra. Deze bergketen heet de zwarte bergen omdat er, in tegenstelling tot de Cordillera Blanca, geen gletsjers op liggen. Maar zwart en donker zijn ze zeker niet, het zijn mooie gekleurde bergen. Helemaal boven heb je niet alleen spectaculaire uitzichten over de omringende bergen maar ook het Payu Raimondii forest. Deze bijzondere Payu Raimondii planten groeien alleen in de hoogvlaktes van Peru en Bolivia.
De volgende twee dagen gingen we naar Parque Nacional Huascarán. Eerst naar Laguna Parón, een perfect blauw meer op 4200m hoogte omringd door 6000m+ besneeuwde bergtoppen. De weg er heen was redelijk dramatisch in een normale auto maar wel spectaculair tussen de 1000m+ hoge rotswanden. Bij het meer was niemand, alleen de ranger en we konden in zijn bootje een stukje over het meer peddelen. Gaaf! Toen we er uit stapten voelde ik mij al weer een dronken spaghettisliert met hoofdpijn, dus nog even aan de wandel zat er niet in. De dag er op reden we naar de Llanganuco Lagunas (3850m). Helaas lagen nu de enorme pieken in de wolken, maar nog steeds een erg mooie plek.
Vandaag was het tijd om door te reden, een mooie route met de Cordillera Blanca links en en de Cordillera Negra rechts. Eenmaal over het hoogste punt van 4100m heen slaat de weg af naar de kust. Morgen nog een stuk over de Panamericana en dan leveren we de auto in in Lima. Dinsdagavond vliegen we dan via Madrid terug naar Amsterdam.
Vorig jaar was voor mij, voor ons, zonder twijfel het zwaarste jaar ooit. Ik moest gewoon weg, ik kon niet blijven in een wereld die gewoon weer door ging alsof er niks was veranderd terwijl voor mij alles anders was. We moesten weg komen uit dat enorm diepe gat en dat kon gewoon niet thuis. Al denk ik soms dat er op 20 juni ook een stukje van mij is gestorven en dat ik misschien nooit meer helemaal dezelfde persoon zal kunnen zijn, ik merkte wel beetje bij beetje dat het beter ging, dat ik rustiger werd. Want toen ik oog in oog stond met de meest bijzondere dieren op de Galapagos, met al mijn energie een geweldige berg beklom en mij verbaasde aan het immense uitzicht of ’s nachts met Nick stond te staren naar de sterren, dan was mijn hoofd leeg, dan was ik in dat moment, geen verdriet over het verleden of angst voor de toekomst, alleen maar dát moment. Ik ben zo blij dat we dit zijn gaan doen en het is ongelooflijk wat we allemaal hebben gezien en gedaan. We hadden denk ik weinig verwachtingen, maar het was zo veel gaver dan ik ooit had kunnen dromen. Ik denk dat ik voor ons beide spreek als ik zeg dat we het fijn vinden om nu even naar huis te gaan, de manier waarop wij reizen, met dit tempo en enthousiasme is erg vermoeiend en we zijn wel even toe aan de luxe van thuis, want damn wat een luxe hebben we thuis! Maar de tranen schieten ook in mijn ogen elke keer dat ik er aan denk dat ik ‘iedereen’ weer zal zien, maar dat mama toch echt niet op het vliegveld zal staan ...
Tot snel,
X Nick & Daan
We zijn uiteindelijk een week in Huanchaco gebleven, het was niet de állerspannendste week maar we waren nog steeds ziek en we hadden hier een relax kakkerlakken vrij appartement ;)
Woensdag besloten we te vertrekken, we voelden ons nog steeds echt niet top maar we wilden nog erg graag de Cordilleras in en we hadden inmiddels nog maar een week te gaan! De Cordilleras bestaan uit de Cordillera Negra en de Cordillera Blanca. De laatste is na de Himalaya de hoogste bergketen ter wereld. Om een idee te geven, er zijn hier maar liefst 50 pieken boven de 5700m, ter vergelijking heel Noord-Amerika heeft er 3 en in Europa zijn er 0. Dus je begrijpt dat we hier echt een kijkje moesten nemen!
We reden er heen via de Cañón del Pato, vaak omschreven als één van de gevaarlijkste wegen ter wereld. Om daar te komen reden we over een verschrikkelijk slechte gravel weg, zo veel rotsen en keien. Ik liep op een gegeven moment maar voor de auto uit om steeds onder de auto te kijken hoeveel ruimte we hadden en om te hoge keien weg te gooien. Na al die klappers die we hebben gemaakt is het een klein wonder dat de onderkant nog heel is en we geen lekke band hebben gekregen. Maar goed, Cañón del Pato. De weg is sinds 2015 grotendeels geasfalteerd, maar ontzettend smal. Je slingert op een eenbaansweggetje door tientallen onverlichte tunnels, je rijdt diep in de canyon langs enorme steile rotswanden en hoog boven soms wel 1000m+ diepe ravijnen. Het advies wat we hadden gekregen is een paar keer toeteren voor elke tunnel en bocht. Er is hier bijna niemand, maar die paar auto’s die er zijn zie je anders echt niet op tijd. Het zweet stond in mijn handen, maar heerlijk weer die adrenaline, het avontuurlijk en niet te vergeten de prachtige uitzichten! Is dit echt nog Peru??
Hoe erg wij ook van hiken houden, hiken in de cordilleras laten we (al is het met tegenzin) over aan de echte diehards. Zelfs de ‘acclimatisatie hikes’ beginnen hier namelijk pas op 4000m+. Dat is de hoogte waarbij wij er al zo goed als afliggen zeg maar. Gelukkig kun je met een eigen auto ook veel moois zien, al is het op wel zijn Peruaans, rijdend over verschrikkelijke wegen. We besloten in Caraz te slapen, dit ligt namelijk ‘maar’ op 2270m in tegenstelling tot het bekendere Huaraz wat op 3091m ligt. We hadden een heerlijke bungalow geregeld omringd door enorme bergen. Qua eten en gezondheid was het wel weer lastig want de hygiëne op de lokale markt was wederom ver te zoeken. Denk aan eten veelal uitgestald op een laken op de grond, vele honden die er tussen door lopen en die we serieus er tussen hebben zien poepen, zo veel afval en rotzooi, alles onder de vliegen en uiteraard niks in de koeling. Voor als we nog twijfelden waarom we continu ziek zijn in Peru ;)
Onze eerste dag in de bergen zijn we naar Punta Winchus gereden, met 4300m één van de hoogste plekken in de Cordillera Negra. Deze bergketen heet de zwarte bergen omdat er, in tegenstelling tot de Cordillera Blanca, geen gletsjers op liggen. Maar zwart en donker zijn ze zeker niet, het zijn mooie gekleurde bergen. Helemaal boven heb je niet alleen spectaculaire uitzichten over de omringende bergen maar ook het Payu Raimondii forest. Deze bijzondere Payu Raimondii planten groeien alleen in de hoogvlaktes van Peru en Bolivia.
De volgende twee dagen gingen we naar Parque Nacional Huascarán. Eerst naar Laguna Parón, een perfect blauw meer op 4200m hoogte omringd door 6000m+ besneeuwde bergtoppen. De weg er heen was redelijk dramatisch in een normale auto maar wel spectaculair tussen de 1000m+ hoge rotswanden. Bij het meer was niemand, alleen de ranger en we konden in zijn bootje een stukje over het meer peddelen. Gaaf! Toen we er uit stapten voelde ik mij al weer een dronken spaghettisliert met hoofdpijn, dus nog even aan de wandel zat er niet in. De dag er op reden we naar de Llanganuco Lagunas (3850m). Helaas lagen nu de enorme pieken in de wolken, maar nog steeds een erg mooie plek.
Vandaag was het tijd om door te reden, een mooie route met de Cordillera Blanca links en en de Cordillera Negra rechts. Eenmaal over het hoogste punt van 4100m heen slaat de weg af naar de kust. Morgen nog een stuk over de Panamericana en dan leveren we de auto in in Lima. Dinsdagavond vliegen we dan via Madrid terug naar Amsterdam.
Vorig jaar was voor mij, voor ons, zonder twijfel het zwaarste jaar ooit. Ik moest gewoon weg, ik kon niet blijven in een wereld die gewoon weer door ging alsof er niks was veranderd terwijl voor mij alles anders was. We moesten weg komen uit dat enorm diepe gat en dat kon gewoon niet thuis. Al denk ik soms dat er op 20 juni ook een stukje van mij is gestorven en dat ik misschien nooit meer helemaal dezelfde persoon zal kunnen zijn, ik merkte wel beetje bij beetje dat het beter ging, dat ik rustiger werd. Want toen ik oog in oog stond met de meest bijzondere dieren op de Galapagos, met al mijn energie een geweldige berg beklom en mij verbaasde aan het immense uitzicht of ’s nachts met Nick stond te staren naar de sterren, dan was mijn hoofd leeg, dan was ik in dat moment, geen verdriet over het verleden of angst voor de toekomst, alleen maar dát moment. Ik ben zo blij dat we dit zijn gaan doen en het is ongelooflijk wat we allemaal hebben gezien en gedaan. We hadden denk ik weinig verwachtingen, maar het was zo veel gaver dan ik ooit had kunnen dromen. Ik denk dat ik voor ons beide spreek als ik zeg dat we het fijn vinden om nu even naar huis te gaan, de manier waarop wij reizen, met dit tempo en enthousiasme is erg vermoeiend en we zijn wel even toe aan de luxe van thuis, want damn wat een luxe hebben we thuis! Maar de tranen schieten ook in mijn ogen elke keer dat ik er aan denk dat ik ‘iedereen’ weer zal zien, maar dat mama toch echt niet op het vliegveld zal staan ...
Tot snel,
X Nick & Daan
-
04 Juni 2017 - 23:12
Gwen:
Wauw wat een mooi verhaal❤️ -
05 Juni 2017 - 00:08
Broertje:
❤ -
05 Juni 2017 - 01:06
Marleen:
Kippenvel.... -
05 Juni 2017 - 08:41
Linda:
Heel mooi.. Tot snel. Liefs -
05 Juni 2017 - 09:22
Ellen:
Prachtige foto's. En die boom of whatever .. ...
Xxx
-
05 Juni 2017 - 10:18
Monique:
Zo herkenbaar ..... die ene week waar zo veel in gebeurde. Maar vergeet niet dat je wel erg veel op je moeder lijkt. Wat zijn jullie een enorm sterk en stoer stel!! XXX -
05 Juni 2017 - 11:09
Kees En Ieteke :
Wat een reis! Wat een prachtig verhaal! Goede reis naar huis!
Vandaag is Klimmen tegen MS dag op de Ventoux! Pracht herinnering aan een pracht mens!
Tot gauw. -
05 Juni 2017 - 19:00
Rob En Rita:
Fijn dat jullie Peru met zo'n spectaculaire tocht hebben kunnen afsluiten. Fijn om te lezen dat deze reis jullie zo goed heeft gedaan. Hopelijk kunnen jullie die ervaring vasthouden. Het gemis zal altijd blijven. Maar het zal uiteindelijk echt makkelijker worden om ermee om te gaan. Goede reis naar huis.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
