De Amazone
Blijf op de hoogte en volg Danielle
18 Mei 2017 | Peru, Puerto Maldonado
¡Buenas!
De Amazone beslaat maar liefst 60% van Peru. Je kunt de Amazone op verschillende plaatsen in, wij kozen voor Tambopata in de regio Madre de Dios, voornamelijk vanwege de toegankelijkheid en de prijs. We vlogen naar Puerto Maldonado en zodra je het vliegtuig uitstapt voel je het, welcome to the jungle! We sliepen in een lodge met ‘muren’ van gaas, zelfs in de badkamer. Het voelde echt alsof je buiten sliep, die geluiden, echt gaaf! Vanuit ons bed konden we de zon zien opkomen over de rivier, er liepen agouti’s onder ons balkon en er hingen luiaards in de bomen. Dit kon wel eens ons favoriete plekje in Peru worden!
Nick voelde zich inmiddels ook redelijk dus bij aankomst hebben we gelijk een gids geregeld voor de drie opvolgende dagen. Die nacht werd ik alleen in een raptempo ziek, maar alles was nét geregeld? Het was de volgende dag ook moederdag, de week ervoor in Cusco zag ik al overal beertjes, hartjes, rozen, lastig. Niet alleen vanwege moederdag zelf, maar ook omdat het vorig jaar op moederdag zó slecht ging met mama en het de dag erna was dat ze heeft besloten wat ze heeft besloten. Heel confronterend dat we nu exact een jaar later zijn, een héél jaar. De herinneringen zijn nog zo intens, het gevoel nog zo sterk. Een kutdag dus. Ik dacht ik zet me er wel over heen.
Dus ziek en verdrietig stapten we op de boot en gingen we de rivier op. Varen op de rivier vond ik misschien wel het leukste in de Amazone, vredig ofzo, over de modderige brede bruine rivier tussen al dat groen, met al die geluiden. Er was ons vertelt dat het vervolgens een 5km hike was naar Lago Sandoval, ow maar 5km? Het is hier vlak, dat doen we met 2 vingers in onze (snot)neus! We zitten momenteel aan het einde van het regenseizoen, dus dit pad was zo ongekend modderig dat we bij elke stap wegzakten of weggleden, in combinatie met die immense vochtigheid, vele muggen en volop koorts was dit verre van comfortabel. Alleen al de heenweg kostte ons 2 uur. Aan het einde van het pad peddelden we in een kano via een kleine doorgang naar het meer. Het meer was mooi en heel vredig, maar geen wildlife. Na een lekkere lokale ‘juanes’ voor lunch gingen we met een kleine tegenzin terug naar de boot. Maar op de terugweg zagen we reuzenotters spelen en krijsen in het water, een enorme kaaiman en apen slingeren in de bomen! Dat gaf weer wat energie voor de hike terug, die nu ook nog vol in de stromende regen was ...
De volgende dag gingen we dieper de jungle in. Eerst zo’n 2 uur met de 4x4. Nou rijden wij graag zelf maar met deze enorme modder waren we blij met de skills van de gids. Vervolgens nog een stuk over de Rio Tambopata, klein stukje lopen en daar was onze lodge. Prachtig gelegen en vergezeld door een paar macaws en hummingbirds. Het was wel echt heel basic, geen warm water, geen elektriciteit en nu was echt alles open, alleen een bed met een klamboe. Geen muren, geen deuren, alleen een hoog rieten dak. Dus 0 privacy en vrij spel voor alles wat kruipt, bijt en prikt. Ik voelde mij inmiddels zo beroerd en dit was duidelijk niet de plek om te relaxen ;)
In de middag hebben we een heel stuk gelopen met de gids maar helaas geen wildlife gespot, Nick en ik zijn wel beide onderuit gegaan en nou is de kwaliteit van onze kleding inmiddels laag maar dit kon je echt direct weggooien. In het donker gingen we met een groepje kaaimannen spotten op de rivier. En serieus, gaat de gids de kleine kaaimannen (die van +/- 50-100cm) vangen om ze vervolgens in de boot te nemen zodat mensen de kaaimannen konden vasthouden en een foto konden nemen? Serieus?! Wij waren ook echt de enige 2 die dit vertikten en het belachelijk vonden. Je verwacht van een gids toch wel wat meer respect voor de natuur zeg, kan ik me zo boos om maken.
Stel je voor, je wekker gaat om 4:15, het is pikkedonker (zoals gezegd geen elektriciteit), je stapt uit je klamboe en hoort alles ritselen dus je doet je hoofdlampje aan. Direct zitten er een heleboel muggen in je gezicht die aangetrokken worden door het licht dus je doet het weer uit. Maar hoe krijg je je dan aangekleed, ingesmeerd en ingespoten en je spullen bij elkaar? Een lastig dilemma. Om 05:00 (nog steeds pikkedonker) zaten we op de boot naar de Macaw Clay Click, een plek zo’n 1.5 uur varen van de lodge waar als het goed is grote getalen macaws (grote papegaaien) zouden zitten. Tijdens het varen zagen we meerdere capibara’s langs de oevers! We stappen uit de boot en lopen door de dikke modder naar de plek waar we ze het beste zouden moeten zien. We horen ze duidelijk maar ze zijn te ver om ze echt goed te zien, dus na een half uurtje geloofden wij het eigenlijk wel. Maar volgens de gids moesten we geduld hebben. Dat moment, dikke koorts, zwetend, overal modder en vechtend tegen de muggen en wespen dacht ik voor het eerst, ‘wat doe ik hier in vredesnaam??’ en visualiseerde ik mijn hoekje thuis op de bank ...
We gingen terug naar Puerto Maldonado maar de weg was nog slechter dan op de heenweg door de hevige regenval van die middag. We moesten een stuk lopen met de spullen omdat de 4x4 niet meer door de modder kwam, maar de 4x4 kwam alsnog vast te zitten ... wat een dag. De laatste dag in Puerto Maldonado hadden we nog open en heb ik alleen maar in bed gelegen, volgens Nick heb ik goed liggen ijlen en heb ik veel gedroomd. Over mama, over een prachtige, gezonde, lopende, gelukkige mama ...
Wordt vervolgd,
X Nick & Daan
De Amazone beslaat maar liefst 60% van Peru. Je kunt de Amazone op verschillende plaatsen in, wij kozen voor Tambopata in de regio Madre de Dios, voornamelijk vanwege de toegankelijkheid en de prijs. We vlogen naar Puerto Maldonado en zodra je het vliegtuig uitstapt voel je het, welcome to the jungle! We sliepen in een lodge met ‘muren’ van gaas, zelfs in de badkamer. Het voelde echt alsof je buiten sliep, die geluiden, echt gaaf! Vanuit ons bed konden we de zon zien opkomen over de rivier, er liepen agouti’s onder ons balkon en er hingen luiaards in de bomen. Dit kon wel eens ons favoriete plekje in Peru worden!
Nick voelde zich inmiddels ook redelijk dus bij aankomst hebben we gelijk een gids geregeld voor de drie opvolgende dagen. Die nacht werd ik alleen in een raptempo ziek, maar alles was nét geregeld? Het was de volgende dag ook moederdag, de week ervoor in Cusco zag ik al overal beertjes, hartjes, rozen, lastig. Niet alleen vanwege moederdag zelf, maar ook omdat het vorig jaar op moederdag zó slecht ging met mama en het de dag erna was dat ze heeft besloten wat ze heeft besloten. Heel confronterend dat we nu exact een jaar later zijn, een héél jaar. De herinneringen zijn nog zo intens, het gevoel nog zo sterk. Een kutdag dus. Ik dacht ik zet me er wel over heen.
Dus ziek en verdrietig stapten we op de boot en gingen we de rivier op. Varen op de rivier vond ik misschien wel het leukste in de Amazone, vredig ofzo, over de modderige brede bruine rivier tussen al dat groen, met al die geluiden. Er was ons vertelt dat het vervolgens een 5km hike was naar Lago Sandoval, ow maar 5km? Het is hier vlak, dat doen we met 2 vingers in onze (snot)neus! We zitten momenteel aan het einde van het regenseizoen, dus dit pad was zo ongekend modderig dat we bij elke stap wegzakten of weggleden, in combinatie met die immense vochtigheid, vele muggen en volop koorts was dit verre van comfortabel. Alleen al de heenweg kostte ons 2 uur. Aan het einde van het pad peddelden we in een kano via een kleine doorgang naar het meer. Het meer was mooi en heel vredig, maar geen wildlife. Na een lekkere lokale ‘juanes’ voor lunch gingen we met een kleine tegenzin terug naar de boot. Maar op de terugweg zagen we reuzenotters spelen en krijsen in het water, een enorme kaaiman en apen slingeren in de bomen! Dat gaf weer wat energie voor de hike terug, die nu ook nog vol in de stromende regen was ...
De volgende dag gingen we dieper de jungle in. Eerst zo’n 2 uur met de 4x4. Nou rijden wij graag zelf maar met deze enorme modder waren we blij met de skills van de gids. Vervolgens nog een stuk over de Rio Tambopata, klein stukje lopen en daar was onze lodge. Prachtig gelegen en vergezeld door een paar macaws en hummingbirds. Het was wel echt heel basic, geen warm water, geen elektriciteit en nu was echt alles open, alleen een bed met een klamboe. Geen muren, geen deuren, alleen een hoog rieten dak. Dus 0 privacy en vrij spel voor alles wat kruipt, bijt en prikt. Ik voelde mij inmiddels zo beroerd en dit was duidelijk niet de plek om te relaxen ;)
In de middag hebben we een heel stuk gelopen met de gids maar helaas geen wildlife gespot, Nick en ik zijn wel beide onderuit gegaan en nou is de kwaliteit van onze kleding inmiddels laag maar dit kon je echt direct weggooien. In het donker gingen we met een groepje kaaimannen spotten op de rivier. En serieus, gaat de gids de kleine kaaimannen (die van +/- 50-100cm) vangen om ze vervolgens in de boot te nemen zodat mensen de kaaimannen konden vasthouden en een foto konden nemen? Serieus?! Wij waren ook echt de enige 2 die dit vertikten en het belachelijk vonden. Je verwacht van een gids toch wel wat meer respect voor de natuur zeg, kan ik me zo boos om maken.
Stel je voor, je wekker gaat om 4:15, het is pikkedonker (zoals gezegd geen elektriciteit), je stapt uit je klamboe en hoort alles ritselen dus je doet je hoofdlampje aan. Direct zitten er een heleboel muggen in je gezicht die aangetrokken worden door het licht dus je doet het weer uit. Maar hoe krijg je je dan aangekleed, ingesmeerd en ingespoten en je spullen bij elkaar? Een lastig dilemma. Om 05:00 (nog steeds pikkedonker) zaten we op de boot naar de Macaw Clay Click, een plek zo’n 1.5 uur varen van de lodge waar als het goed is grote getalen macaws (grote papegaaien) zouden zitten. Tijdens het varen zagen we meerdere capibara’s langs de oevers! We stappen uit de boot en lopen door de dikke modder naar de plek waar we ze het beste zouden moeten zien. We horen ze duidelijk maar ze zijn te ver om ze echt goed te zien, dus na een half uurtje geloofden wij het eigenlijk wel. Maar volgens de gids moesten we geduld hebben. Dat moment, dikke koorts, zwetend, overal modder en vechtend tegen de muggen en wespen dacht ik voor het eerst, ‘wat doe ik hier in vredesnaam??’ en visualiseerde ik mijn hoekje thuis op de bank ...
We gingen terug naar Puerto Maldonado maar de weg was nog slechter dan op de heenweg door de hevige regenval van die middag. We moesten een stuk lopen met de spullen omdat de 4x4 niet meer door de modder kwam, maar de 4x4 kwam alsnog vast te zitten ... wat een dag. De laatste dag in Puerto Maldonado hadden we nog open en heb ik alleen maar in bed gelegen, volgens Nick heb ik goed liggen ijlen en heb ik veel gedroomd. Over mama, over een prachtige, gezonde, lopende, gelukkige mama ...
Wordt vervolgd,
X Nick & Daan
-
20 Mei 2017 - 16:26
Rob En Rita:
We begrijpen goed hoe je je voelde op moederdag, Danielle. Heel confronterend. We hebben veel aan je gedacht. Wat je qua natuur beschrijft doet ons denken aan een documentaire over Columbia die we onlangs zagen. Maar daar laten ze al die irritante rotbeesten niet zien. Hopelijk is het alleen een griep die z'n tijd moet hebben om over te gaan. Toch nog een mooie foto van de Capibara! -
20 Mei 2017 - 16:36
Elvera:
Hi Bollie & Nick,
Wat een mooi maar heftig avontuur weer. Wel fijn dat het ijlen ervoor zorgt dat je mooie dromen over je moeder krijgt. Hopen dat jullie snel weer opknappen. Nou tot snel in ieder geval. Wij zijn alvast weer aan het aftellen! -
20 Mei 2017 - 17:07
Ellen:
Heftig. Ziek op een barre pkek als de amazone en het gemis van je moeder. Sterkte en liefs. Xxx -
21 Mei 2017 - 11:04
Adri En Jos:
Wat een heftige ervaring. Wij begrijpen dat dit een zware periode voor jullie is en leven natuurlijk met jullie mee. XX -
22 Mei 2017 - 06:19
Dorette:
Lieverd, met tranen gelezen.....je lieve mama was vast heel dicht bij je en ze heeft je omarmd toen je zo ziek was en jij over haar droomde. Dikke knuffel xxxxx -
22 Mei 2017 - 08:17
Marjon:
❤️❤️❤️❤️❤️ -
22 Mei 2017 - 18:24
Moi:
Snik,slik,snik.... x moi
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
