La Cucaracha, La Cucaracha ....

¡Buenas!

Vanuit de Amazone vlogen we via Cusco naar Lima. De hoofdstad heeft 10 miljoen inwoners en weinig tot geen highlights, dus die sloegen we over. Ons plan voor de laatste weken in Zuid-Amerika is heel vaak gewijzigd, onze grootste twijfel was om nog door te gaan naar Ecuador, die staat inmiddels namelijk hoog op de bucketlist! Echter werd dat vrij krap en omdat we allebei ziek waren (geweest) was het waarschijnlijk verstandiger om even rustig aan te doen. En waar kan dat beter dan aan het strand? Alles en iedereen raadt af om zelf auto te rijden in Peru, maar hoe vaak hebben we dat advies inmiddels al genegeerd tijdens onze reizen? ;)

We haalden een huurauto op vlakbij het vliegveld en reden naar het noorden. Lima is na Caïro in Egypte de droogste hoofdstad ter wereld en alles hier is dan ook zand. Bergen zand volgebouwd met krotten omringd door ongelooflijk veel plastic en afval. Wat een armoede. Het verkeer lijkt niet echt regels te hebben en het is duidelijk dat als je voorrang gaat geven je nooit op je bestemming gaat aankomen. Ook is de toeter je grootste vriend hier. Rijbanen worden redelijk genegeerd en de mototaxi’s en vrachtwagens komen echt van alle kanten. Het asfalt is slecht, vol gaten, zeker verder in het noorden na de overstromingen van een paar maanden terug. Toch was het lekker om weer zelf te rijden, avontuurlijker, vrijer en ver weg van de toeristische gringo trail met alle selfiesticks, geen westerling te vinden hier.

Na een volle dag rijden kwamen we aan in Huanchaco, zo’n 550km ten noorden van Lima. De ouders van een oud-collega van Jopie (een vriendin van ons) hebben hier een huis en verhuren daar een deel van. Precies wat we nodig hadden een beetje Nederlandse luxe, een heerlijk bed, warm water, schoon en we konden weer heerlijk zelf koken wat onze buikjes wat rust gaf.

Na 4 dagen voornamelijk op bed liggen ging het wel weer redelijk en besloten we door te gaan helemaal naar het noorden. We hadden een paar leuke dorpen aan het strand uitgekozen die samen zorgden voor een mooie roadtrip en we waren van plan om onze dagen hier te vullen met surfen en cocktails drinken. We vetrokken vroeg en ook hier hetzelfde straatbeeld, armoede, heel veel vuilnis en slechte wegen. Eenmaal Chiclayo voorbij werd het rustiger op de weg en rij je door de Sechura Woestijn richting de grens met Ecuador. Bij een tolhuisje stapten we uit en Nick ging naar de WC. Ik stond naast de auto te kijken naar een vader en moeder van onze leeftijd. Ze waren druk bezig om eten te verkopen aan de vrachtwagenchauffeurs die ook moesten stoppen bij het tolhuisje. Bij de vangrail, 5 kleine kinderen, een paar aan het krijsen een paar aan het stoeien, blote voeten, enorm vies. Zouden ze dit elke dag doen? Wat een leven. Ik had pas laat door dat er inmiddels kakkerlakken over mijn voeten liepen, getver. Een stuk verder stopten we weer, nu bij een tankstation, hier echt álles vol met kakkerlakken, de grond zag zwart. Wat is dit?

Na zo’n 8 uur vrijwel non-stop rijden kwamen we aan bij Colán, het dorp is niet meer dan een paar huisjes maar ze hadden hier een mooie lodge met huisjes aan zee, op eerste gezicht een heerlijke plek. Toen de zon onderging veranderde het zand echter in een kakkerlakkenfeest. Ons huisje leek redelijk goed afgesloten maar voor elke kakkerlak die we naar buiten gooiden kwamen er vanuit het niets weer twee nieuwe. En ze zijn groot hier! En ze vliegen! Toen er vervolgens eentje vlak naast mijn hoofd op mijn kussen sprong waren we er klaar mee. Ik informeerde bij onze volgende accommodatie of ze eerlijk wilde zeggen hoe het daar zat met de kakkerlakken, en ja hoor, zelfde probleem. Hoogstwaarschijnlijk komt de plaag door de recente overstromingen, de natuur is hier door van slag.

We hebben eigenlijk alles gezien wat we willen in Peru en nog even 2 weken op het strand bijkomen en bijkleuren voor vertrek klonk als een goed idee, maar niet tussen deze hoeveelheden kakkerlakken! De volgende morgen zijn we direct weggegaan en hebben we het hele stuk weer terug gereden, doh! We konden gelukkig weer terecht in Huanchaco in hetzelfde relaxte appartement dus daar zijn we nu.

De reis lijkt niet met dezelfde hoogtepunten te gaan eindigen als waarmee het is gestart, maar dat is ook wel weer het mooie aan reizen, niks gaat zoals je denkt of verwacht. De eerste 4 maanden waren vér boven verwachting en de heimwee naar de prachtige natuur van Chili begint inmiddels wel te komen. Van Peru zijn we duidelijk geen fan, maar goed, weten we dat ook weer!

X Nick & Daan