Carretera Austral

¡Hola!

De Ruta 7 in Chileens Patagonië is de ruigere versie van de al gereden Ruta 40 in Argentijns Patagonië, alleen dan aan de andere kant van de Andes. Op bijna nog volledig gravel stuiter je door dit ongekend prachtige landschap van felblauwe meren, bergen, gletsjers en bossen. Er is hier echt bijna geen verkeer, alleen wat locals in een 4WD, een paar fanatiekelingen op de fiets (zoals eigenlijk altijd op dit soort ‘beroemde’ routes) en een handje vol lifters bij elk groot kruispunt. En ... wij natuurlijk in onze hipster mobiel!

Om op de Ruta 7, beter bekend als de Carretera Austral, te komen reden we vanaf grensdorpje Chile Chico langs het bizar blauwe Lago General Carrera toch weer een stukje zuidelijker. Deze slechte gravel road heeft continu steile en scherpe bochten en rijdt hoog boven het prachtige meer, de Lonely Planet beschrijft het als ‘scary and stunning’ en daar sluit ik mij volledig bij aan ;)

We sliepen die nacht aan het meer waar snachts de maan en sterren zo fel waren dat ze prachtig op het meer schenen. Toen we die ochtend weg wilden rijden kwamen we het bergje niet meer op. Om een lang verhaal kort te maken, de wielen bleven spinnen op het natte gras en hoe meer we probeerden hoe slechter het werd. Gelukkig heeft een vriendelijke local ons met een kabel en zijn 4WD het bergje opgetrokken. Dit beloofde wat want we waren nog niet eens officieel op de Carretera Austral haha ;)

We reden verder langs de krachtige en felblauwe Rio Baker, door de bergen en langs de guanaco’s. Die avond sliepen we in Reserva Nacional Tamango om wakker te worden aan het meer tussen de mistige bergen. Helaas geen lange hikes hier voor ons want ik sta nog niet echt stevig op mijn benen. Zuidelijker dan hier zijn we niet gereden omdat ons is verteld dat je hier toch echt een 4WD nodig hebt en mijn duizeligheid blijkt een milde vorm van onderkoeling te zijn dus wellicht wijs om niet nog extra kou op te zoeken. Het is hier snachts al bijna niet te doen!

We reden dus weer een stuk terug en vervolgens verder naar het noorden, nu aan de andere kant van Lago General Carrera, zei ik al dat dit prachtig perfect geweldig mooi was? ;) De weg ging vervolgens landinwaarts door de bossen en tussen de gletsjers via Cerro Castillo National Reserve naar Coyhaique, het grootste plaatsje in deze regio. Hier hebben we nóg een extra warme deken gekocht en onszelf getrakteerd op een lunch bij de beste parrilla van de stad.

We reden nog een heel stuk noordelijker, tussen de groene dichtbeboste bergen naar Queulat National Park. Hier valt maar liefst 4000mm regen per jaar dus niet heel verrassend reden we in de stromende regen. Het uitzicht was hierdoor beperkt maar op alle bergen rondom ons waren watervallen. We sliepen in het National Park vlakbij de ‘hanging glacier’, een mooie maar stervenskoude plek. De volgende ochtend hebben we de hike naar de gletsjer gedaan en het was de eerste keer dat het niet de moeite waard was. De hele weg leek wel een slechte editie van Mud Masters, klauteren over boomstammen, stenen en op een gegeven moment zelfs door een watervalletje. Met mijn huidige evenwichtsstoornis betekende dit vooral hele koude, vieze voeten en kleren.

We zijn inmiddels van de Carretera af en door gestuiterd tot de Argentijnse grens. Ons Patagonische avontuur zit er op en ik denk dat het overbodig is om te zeggen dat we een geweldige tijd hebben gehad. Het was regelmatig oncomfortabel, basic en koud maar we hadden het voor geen goud willen missen, wat een ongelooflijk prachtig stukje wereld is dit!

X Nick & Daan