De Atacama woestijn

¡Hola!

Vanuit Santiago vlogen we in 2 uur naar Calama, Calama heeft een slechte reputatie, het zou erg onveilig zijn vanwege de vele mijnwerkers hier. We besloten om daarom gelijk door te gaan naar San Pedro, dé uitvalsbasis voor de Atacama woestijn, de droogste woestijn op aarde. Wij wilden de Atacama graag zelf bezoeken maar het was vooraf heel lastig om recente informatie te vinden over de staat van de wegen. Alles gaat hier namelijk georganiseerd, vooral vanwege de enorme hoogtes en de lastige wegen. Wij zijn echter allergisch voor tours en zijn inmiddels wel wat gewend vonden we, dus we hebben besloten om gewoon een auto te huren en vamos met die banana!

San Pedro de Atacama ligt ‘slechts’ op 2438m dus we hebben eerst de dingen op vergelijkbare hoogte bezocht om een beetje te acclimatiseren. Zo gingen we naar Laguna Chaxa en spotten daar flamingo’s en andere vogels in Salar de Atama, de grootste zoutvlakte van Chili. We klommen omhoog bij de Valle de la Muerte voor een enorm uitzicht over de canyon en we bekeken de zonsondergang in de Valle de la Luna. Overal zout, zand, een felblauwe lucht en alles omringd door de bijna 6000 meter hoge besneeuwde bergen en vulkanen, wat een ongelooflijk bijzondere, prachtige en moeilijk te omschrijven plekken zijn dit!

Met gezonde spanning vertrokken we vervolgens in ons rode racemonster naar de altiplano, de hoogvlaktes van Chili. Eerst naar het zuiden, richting de grens met Argentinië. Na ruim 150km door het meest prachtig gekleurde landschap vol met vicuñas kwamen we op 4000 meter hoogte aan bij Salar y Laguna de Talar, wauw! Hoe omschrijf je zoiets? De meest mooie kleuren zout, lagoon, bergen en vulkanen, ik zou zeggen bekijk de foto’s haha! Door naar Lagunas Miscanti y Miñiques, deze op 4300m hoogte gelegen felblauwe meren zijn gewoon onbeschrijfelijk mooi. In je enthousiasme wil je al snel het hele meer langs lopen maar op deze hoogte ben je direct buiten adem en gaat je hard als een gek tekeer. Ondanks alle voorzorgsmaatregelen hadden we ‘savonds ook echt knallende koppijn, maar ach who cares, wat was het gaaf!

De laatste dag in de Atacama vertrokken we met de eerste zonnestralen naar het noorden naar Geyser del Tatio (4300m), één van de grootste en hoogst gelegen geiser velden ter wereld. Als je zo verwend bent als wij en al geisers hebt gezien in Ijsland en in Nieuw-Zeeland dan zijn dit niet de meest indrukwekkende, maar om hier de zon op te zien komen met de enorme besneeuwde toppen op de achtergrond is wel echt gaaf. We besloten om niet dezelfde weg terug te rijden maar de omweg over de hoogvlaktes, man man man, we wisten gewoon niet waar we moesten kijken zo mooi! En in 3 uur rijden slechts 1 andere auto gezien. Oneindige uitzichten, slingerend tussen de bergen en de vulkanen en heel veel vicuñas en lamas. Eenmaal terug rond de 2500m hoogte is het alleen maar zand, zand en nog meer zand, dit moest de middle of knowhere zijn.

Zoals gezegd, Calama heeft een slechte reputatie en dat hebben we gemerkt. We gingen nog even tanken voordat we de auto inleverde en Nick betaalde met credit card. Omdat hij nogal barstende koppijn had typte hij zijn pincode in en had hij zich niet gerealiseerd dat de jongen van de Shell het bedrag al had bevestigd (dit is normaal een OK die wij moeten geven). Wat bleek nou toen we in onze accommodatie aankwamen, deze vriendelijke jongeman had voor 20L diesel maar liefst 300 euro gerekend! Nou spreek ik slecht Spaans maar als ze ons proberen te naaien dan kan ik het vloeiend ;) Om een lang verhaal kort te maken, we zijn terug gegaan, hebben het geld cash terug gekregen en hoefden niet te betalen voor de getankte 20L diesel, p*ta!

Gisteren zaten we al weer om 07:00 in de bus, na 11 uur door de woestijn kwamen we aan in Arica, gelegen in het aller noordelijkste puntje van Chili. En nu denk ik eerst even bijkomen voordat we weer door gaan ;)

X Nick & Daan